Morelia viridis - zielony zabójca. Fakt czy mit?

Jak już pisałam w poprzednim poście, jakiś czas temu do mojej hodowli dołączyły nowe okazy. Dzisiaj jednak chciałabym skupić się na Pytonie Zielonym. Resztę gadzin opiszę w kolejnych postach. Zachęcam więc do śledzenia bloga.

Morelia viridis (łac.), czyli wspomniany wyżej pyton zielony, trafił do nas z dużej inicjatywy mojego taty, którego ten gatunek bardzo zafascynował. Urzekła go uroda tego węża i jego zachowania, które są dość nietypowe dla większości innych dusicieli. Jeśli chodzi o mnie, byłam dość sceptycznie nastawiona do pomysłu zakupienia morelii, ze względu na jej agresję i wrodzony charakterek. Osobiście wolę te spore, kilkumetrowe węże, jak np.: boa constrictor, o których opowiem wam już na dniach. Biorąc pod uwagę to, że jestem stuprocentowym zwolennikiem realizowania swoich marzeń czy pragnień, bo życie mamy jedno, postanowiłam nie stawać na drodze i wesprzeć ten pomysł. Dlaczego jest to dla mnie istotne? Otóż mój tato pracuje w Berlinie i nie ma go większość czasu. Wówczas całe obowiązki spadają na mnie, ale w gruncie rzeczy lubię to robić. To nie jest przymus, to pasja.

Trochę opowiem Wam o tym wężu. Zaczynajmy ;) 

1. Występowanie

Gatunek ten w naturalnym środowisku spotykany jest  terenie Papui - Nowej Gwinei, okolicznych wyspach oraz północnych terenach półwyspu York w Australii. 

Lata temu występował również na archipelagu wysp Bismarka oraz Salomona. Co nie jest jakimś dużym zaskoczeniem i dość łatwo się domyślić, powodem opuszczenia tych terenów była zbyt nachalna działalność człowieka.  Z powodu stosunkowo niskiej liczby populacji gatunkowej, obecnie jest on rozmnażany w hodowlach. Można śmiało powiedzieć, że morelia viridis należy do dość rzadko spotykanych węży przez wspomnianą wyżej agresję oraz ogólną trudność w hodowli. Jest typowo nadrzewnym gatunkiem i w warunkach domowych należy zapewnić jej duże, bogate w gałęzie terrarium. W naturze żyje w wiecznie zielonych, wilgotnych lasach tropikalnych, wysoko wśród koron drzew.

Ciekawostka: ten wąż potrafi całe życie (15-20 lat) przesiedzieć na jednym drzewie, o ile będzie miał wystarczającą ilość pożywienia.

Z pewnością nie jest to wąż, którego weźmiemy spokojnie na ręce i będziemy mogli swobodnie dotykać, no chyba że komuś marzy się bliskie spotkanie ze szczęką tego majestatycznego gada...

2. Wygląd i cechy ogólne

Pyton zielony to wąż o niebywałym ubarwieniu, co pewnie nie ucieknie uwadze obserwatorów. Jego głowa jest charakterystycznie oddzielona od reszty ciała. Wzdłuż niego po bokach  i grzbiecie biegną białe, żółte, niebieskie pasy lub plamy złożone z pojedynczych albo grupowych łusek. Brzuch zazwyczaj jest w odcieniach białego lub żółtego koloru, z czarnymi albo białymi plamkami. Co jest dość interesującym zjawiskiem to fakt, że młode pytony zielone mają całkiem inne ubarwienie niż docelowe, dorosłe osobniki. Bywają żółte, brązowe, czerwone i czarne. Po średnio 3 latach osiągają już właściwe kolory.  Ten proces nazywa się WYBARWIANIEM WĘŻA.

Jeżeli ktoś oglądał Hobbita, to z pewnością wie jak wyglądało oko Saurona. Oczy Morelii Viridis odmiany Aru są naprawdę bardzo podobne, o czym przekonacie się oglądając zdjęcia.

Na żółtawej lub zielonkawej tęczówce ( u młodych osobników tęczówka przybiera kolor ciała ) znajduje się charakterystyczna pionowa źrenica. Patrząc pod kątem możliwości fizycznych to wąż ten nie ma jakiś specjalnych warunków. Dorasta do 150-200 cm, ale zdarzają się osobniki mierzące nawet 250 cm. Im lepsze warunki, tym będzie większy.  Matka natura nie mogła mu jednak nie wynagrodzić braku muskularnej sylwetki jak np.: u boasów i wyposażyła w niezwykle czułe termoreceptory i bardzo zwinny, chwytny ogon pozwalający mu spokojnie zwisać na gałęziach. Dzięki nadrzewnemu trybowi życia wyspecjalizował się w dynamicznym, efektownym sposobie polowania. Potrafi bowiem łapać przelatujące obok ofiary pozostając w dalszym ciągu na jednej gałęzi. W środowisku naturalnym odżywia się głównie ptakami oraz małymi ssakami - młode osobniki nie gardzą też jaszczurkami. Poluje nocą.  Kolejnym atutem są na pewno długie do 1 cm, zakrzywione do tyłu, ostre jak brzytwa zęby.

3. Odmiany barwne

Gatunek ten występuje w kilku odmianach barwnych,  różniących się wielkością i ubarwieniem. Wyróżnia się głównie:

Biak:

- największy z pytonów zielonych, cieszy się szeroką paletą ubarwień.

Sorong:

-odmiana ta charakteryzuje się krótsza głową. Osiąga około 170 cm. Cechą wyróżniającą go jest kolor jasno zielony, turkusowy lub jasno niebieski i czarno plamkowany koniec ogona.

Aru:

- ta odmiana posiada charakterystyczne szmaragdowe ubarwienie u młodych osobników, znacząca jest tu zdecydowanie bardziej zaokrąglona głowa. Ogon nie posiada plamek i jest najkrótszy ze wszystkich spotykanych odmian.

Cape York:

-ubarwienie podobne jak u odmiany aru, odróżniają go jedynie ciągnące się wzdłuż grzbietu białe lub żółte plamki.

4. Podsumowanie

Status prawny wygląda tak, że gatunek ten zaliczany jest do do II zał. Cites oraz podlega rejestracji.  Pyton zielony jest niezwykle pięknym wężem lecz ze względu na swoja delikatność, agresje i trudne do uzyskanie w hodowli wymagania środowiskowe, niestety bardzo rzadko spotykanym .Zalecany wyłącznie hodowcom z dużym doświadczeniem lub osobom, które nie boją się wyzwań i są w stanie poświęcić dużo pieniędzy, czasu a bywa że i zdrowia dla tego wspaniałego gada. 

Gdyby ktoś pięć, prawie sześć lat temu powiedział mi, że dzisiaj będę opiekunem tylu wspaniałych okazów, najzwyczajniej wyśmiałabym go. Jedno jest pewne. Nigdy nie wzięłabym tak problematycznego węża na początek przygody z gadami, dlatego niech piękny kolor i śliczne oczy nie zwiodą Was. W planach z rodziną mamy założenie hodowli morelii, dlatego niedługo pewnie dołączą do nas kolejne osobniki tego gatunku. Trzymajcie kciuki ;) 

Zapraszam do obejrzenia zdjęć mojego pytona zielonego. Otrzymała od nas honorowe imię - Melissa ;) I standardowo - jeśli macie jakiekolwiek pytania zadajcie je w komentarzu. Na pewno odpowiem ;)

A już na dniach pojawią się posty o boasach ;) Do napisania!