Sama w tłumie...

Tańczy na wietrze zwiedzając świat,

z niebem i piekłem za pan brat,

wchodzi do każdego domu,

szepcząc tak cicho, że prawie nikomu,

i niszczy wszystko na swej drodze,

wijąc się i sycząc ku przestrodze.

Drzwi zostawia otwarte,

a ślady zatarte.

Oddech otula mrozem każde istnienie,

zadając cios rozkrusza brzemię.

Przybywa niczym prąd, cicho i bezszelestnie,

niosąc ze sobą krzyk, ból i cierpienie,

obdarza świat pustką i zemsty pragnieniem.

Jak niegdyś tyfus niszczy społeczeństwo,

niby zaleta a jednak przekleństwo.

Postaram się napisać jeszcze kilka wierszy na dniach.
Zaznaczam też, że są one mojego autorstwa i obowiązuje zakaz ich publikacji bez mojej wiedzy.