Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej! ;)

Każde miejsce wiąże ze sobą jakieś wspomnienia- te miłe i te przykre. Jednak mimo to, nigdy nie zapomnimy gdzie przeżyliśmy najpiękniejsze chwile i swoją młodość. Ja, dla upamiętnienia mojej miejscowości, napisałam wiersz... Oceńcie go sami w komentarzach ;)

„Lubań moim miastem”

Tu wszystkie mijają smutki i troski,

czuwa nad nami opiekun Boski.

Te dzielnice i kamienice

kryją mego dzieciństwa tajemnice .

Gdy patrze na nie, oczy toną we wspomnieniach
w słodkich konwaliach i fiolkach,

jakby do snu przez wiatr kołysane,

takie szczęście jest tylko nam dane.

Przez sen wyobrażam sobie

jak pięknie wygląda moje miasto nocą,
gdy światła latarni ulice złocą,
a gwiazdy cień rzucają

na dachy domów z ciemnymi szybami,
za którymi śpią ludzie ze swoimi marzeniami.

Baszta Bracka uwydatnia swe walory,

przepędza wszystkie zjawy i stwory.

Wieża Trynitarska dumnie na miasto spogląda,

niczym forteca wygląda.

Budynki jeszcze wojnę wspominają,

niejedne ponad sto lat mają.

Mury nadal strzegą tajemnice,

latarnie zdobią ulice.

To widoki bezcenne,

które dostrzega nawet niemowlę senne...

To miasto ma swą duszę i tajemnice,

które wiatr goni przez ulice.

Skrywa prawdę o świecie,

nic się przed nim nie ukryje przecie.

To właśnie tu się narodziły pierwsze wspomnienia,

to właśnie tu spełniły się pragnienia,

to właśnie tu sny się ziściły,

to właśnie tu dobre i zły chwile były...

Jednak w sercu momenty złote pozostaną na wieki,

nie zniszczy je nawet siła nurtu rzeki.

Ja zawsze będę pamiętała

i to miasto dobrze wspominała,

bo nigdzie nie znajdę takiego duszy ukojenia,

bo właśnie w Lubaniu powstały moje pierwsze radości i zmartwienia.

Te wszystkie chwile póki co nie powrócą,

więc myśli na nowo smucą,

lecz wznowić je możemy,

jeśli tylko szczerze tego zapragniemy!